bir sonbaharı daha parmaklarımın arasında kırıp, un ufak edip öldürüyorum...bağırmıyor, kızmıyor da... fakat bu kaldırımlar, bu şehir, bu cadde, bu sokaklar, bu çatılarda ölmüş güvercin yavruları, bu sebze pazarı, bu rakı, bu meyhane, feci içerliyor bana... bunu ihanetlerinden anlıyorum... çünkü onlar hayatımın en güzel zamanını bir kısrağın şehvet dolu bakışlarında yaraladığımı bilmiyorlar... çünkü onlar bir rüzgar sertliğiyle parçalandığımı da bilmiyorlar... fakat onlar bilirler ki; ben acımtrak bir dehliz türküsüyümdür... yalnız ayrılıklarda söylenirim... hangi voltalarda bilmem kaçıncı nakaratımdır... güneş kaçıp kaybolur... aydınlığından utanır beni duyunca... çünkü onlar bilirler ki yaralı bir bizon gibi bakar benim gözlerim...her an ölmek üzeredir... sen de öyle bilmez misin? ben işte o kadar sakinim... düşün o kadar.....