Anılarımı savurdum denize, şairin dediği gibi belleksizim artık, soğuk bir rüzgar üşütüyor kenti. Seni arıyorum. Saçlarını döktüğün masada, bileğime dayadığım bıçak, ayın yüzünü kanatıyor. Yüzüne sığmıyor gözlerin, yolcusun. Gökyüzü daracık, sokak ıssız, yırtık afişlerin üstünde yangın merdivenleri başlıyor. Yerini bulamamış bir nehir köpürüyor akşamın sessizliğine, seni arıyorum. İhanet dediğimiz dostluğun öbür adı, kaçabileceğim o son vahayı da keşfediyorlar. korkuyorum, öyle bir yalnızlığı işliyor iğneler mavi renklere. yeşil oluyor gözlerin, suyun sesinde büyüyen bir titremeyle.. düşler sokağının beyaz kedisi, şarkılar sesiyle atlıyor duvarları.
gittikçe solan bir çiçek bekliyor vazoda, dostluklar ve aşklar ihanetle bitiyor. mendilin kanaması acıdan, ardından gökgürültüsüyle çoğalıyor yağmurlar. şimdi yağmur zamanı. ellerine sığın...çünkü onlar yarını yaratacak güzellikler toplamıdır; senin gerçek aradıklarını sıcaklıklarında büyütürler. yumuk, yumuşak ve incedirler ama güçlü, üretken ve devingen oldukları için bir sevgilinin yakalanamayan soluğuna sığınmak yerine kendi varlıklarıyla koşarlar, taze bir çiğdem dalındaki çiğ tanesine. açılan her taç yaprakta gizlenen ılık kokusu yeni bir yarının müjdecisidir. yarın ellerindedir ve ürkek bir saka kuşu yalnızlığıyla sığınacak bir çatı aramaktadır. koru onu kendi yağmurlarından, o yağmurlar ki ne senin ne de onun düş dünyasında büyüttüğü yabanyemişidir.
tam tersine her yağmur kendi içinde barındırdığı HÜZÜN kadar da romantik uyanışların öyküsüdür ve olmak zorundadır.
artık aç ceplerini... o minicik ellerini değil, ceplerini dolduracak akide şekerleriyle geldim sana... ki onları kendi yalnızlığımın gizemli geçmişinden;sokaklardan ve en büyümüş çocukluğumdan çalarak getirdim. kimbilir, aykırı mevsimlerine bir tadımlık yağmur kokusu olur da, korkunun getirdiği uykusuz sabahlarda çözersin kendi çelişkilerini... şimdi yağmur zamanı; sen yoksun...
dmk saçlarını omuzlarıma çünkü yağmur, çünkü HÜZÜN, çünkü acı ve çünkü öfke... şimdi yağmur zamanı, sür sevinçlerini sevgi dağlarıma.
yağmur dolduruyorum ceplerime, sonbaharda düşler sokağında..yarınlar sahipsiz, kan hışımla doluyor yüreğe...yüreğim çoğul bir HÜZÜN'ü tamamlıyor simsiyah kalem izlerinin yasıyla...birgün düşler sokağında otururken sana yazdığım şiirler kuş olup uçuşacak çevrede... güller olacak masalarda ve o kusursuz aşkın sözleriyle konuşacağız...
gece başlıyor, sonsuzluk takılıyor oltamıza. düşler sokağından geçen bir dolmuşa bindiriyoruz herşeyi. yüreklerimizde büyüyen o yalnızlığın pası sıvanıyor kente, içim sıkılıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder